Na beira do Lete

... alampan os recordos todos, como brasas atizadas polo vento da morte.

20 de maio de 2009

Bailar con los lobos

Irónicamente, las personas que más nos importan en la vida suelen ser aquéllas con las que no nos hemos acostado nunca. Por el contrario, muchas de las que entran en nuestra cama son efímeras, coyunturales, y acaban desplazadas a un lugar periférico de nuestra memoria, algunas veces por repulsión, otras simplemente por indiferencia.

Ésta debe de ser la razón por la que, para llegar a cosas tan íntimas, existe quien prefiere antes lo siniestro que lo evidente, antes lo terrorífico que lo amable, antes bailar con los lobos que con los corderos. Me pregunto entonces si esas personas no entienden el sexo como cierta expresión de desprecio.

Imagen: Andrea Alciato, Emblemas. Ilustración del emblema CLIV, Leiden (1591).

12 comentarios:

Anónimo dixo...

Hola Juan,casi copias el título de una peli que vi hace siglos,estarías inspirado,supongo,ja,ja.Con esta entrada podrías definir la amistad.Aunque muchas veces se dice que entre hombres y mujeres no puede existir,yo estoy en contra.Precisamente cuando hay cama de por medio se pueden perder grandes amistades,que si se acaban cuidando pueden durar toda la vida y son más importantes que pasar una noche con alguien a quien acabas de conocer...
Un beso,Mar.

A Raíña Vermella dixo...

Unha reflexión interesante. Eu non só creo na amizade entre homes e mulleres, senón que teño unha certa tendencia a levarme mellor cos homes. E si, a amizade estropea moitas posibilidades de cama, que se lle vai facer :p

O pastor eléctrico dixo...

Eu non entendo o sexo coma unha expresión de desprezo, non reservo esa actividade para o desprezo, hai formas máis obvias e útiles de desprezo.
Semella moi ambigua a túa reflexión. Eu amo a moita xente coa que non me deitei, mais tamén a xente coa que si. Non creo que deitarse con alguén teña que ser síntoma de outra cousa que desexo ou amor (por chamalo dalgún xeito), en calquera caso nunca desprezo.
Agardo estar errado nas miñas suposicións acerca da xénese deste post.

Nela dixo...
Este comentario foi eliminado polo autor.
Nela dixo...

Coincido co Pastor e ademáis vexo cousas contraditorias (aparte de un pouco terroríficas) neste post.
En primeiro lugar a mairoría das persoas que amamos non as coñecemos na cama por razóns obvias ¿A cantas persoas coñeces, incluíndo pais, avós,etc? Poñer sexo como base das relacións paréceme excesivamente freudiano...

Ademáis ao comezo inclúeste nun colectivo que despraza a moitas das persoas coas que se deita a "un lugar periférico da memoria" por "repulsión ou por indiferencia". Penso que hai un mundo dunha forma de rexeitamento á outra: a indiferencia é resultado de non darlle máis valor ao sexo que de sexo; pero se queres esquecer a alguén con que te deitaches por "repulsión", é probablemente por arrepentimento ou unha mala experiencia.
O desprezo, neste caso, non é en orixe cara esa persoa, senón cara o feito mesmo que ambos protagonizáchedes. Penso que é un problema de non saber o que se quere (ou non conseguilo) máis que de pretender expresar un desprezo, porque ese desprezo non existe até que o sexo é consumado.

Non sei se é que eu concibo o sexo dun xeito moito máis saludable pero dende logo non vexo cordeiros nin lobos. Calqueira lobo pode ser cordeiro -ou cazador cazado, se queres- e calqueira cordeiro lobo -empezando por ti, se mo permites-. E pódese ter sexo que só seña sexo con lobos e despois gardar afecto cara eles e viceversa.

De tódolos xeitos penso que o "arrepentido" -ou sen chegar necesariamente a ese extremo- non ten por qué expresar un rexeitamento, senón que é máis ben o "rexeitado" o que sinte tal desprezo por ver frustradas certas expectativas.

Esta postura tal vez te faga ver que os lobos buscan outros lobos porque saben que entre eles non se van facer dano. Iso convertiríaos en cordeiros, ¿non si?

Unha aperta

Agurdión dixo...

Lo que cuento en el post es una perplejidad muy personal, tan sólida como antigua, acerca de cómo funciona el mundo que veo alrededor y el mío propio. Exponiéndola, no tengo la menor intención de ofender a nadie, en el sentido de aludir a alguien concreto a través de la generalización; sino tan sólo revelar una serie de inquietudes que, por reservármelas, no van a dejar de existir.

Una vez hechas públicas, me parece muy apropiado que se pongan en tela de juicio, como es lógico. Y yo respondo. Pastor, como puedes ver, yo no he dicho que para ti ni para mucha gente el sexo sea una expresión de desprecio, pero “existe” para quien sí, y en todo caso no como “una expresión”, sino como “cierta expresión”, es decir, sólo en un sentido parcial que no he concretado.

Llegado este punto, y visto que esquivo toda afirmación tajante, aduces que decir eso es como no decir nada (como hemos hablado personalmente, tomo elementos ajenos a tu comentario) y que mi reflexión “semella moi ambigua”. Si lo consideras así, si es cierto que esto no afirma nada concreto y que es como decir, por ejemplo, “algunos bomberos son calvos”, entonces no hay razón para la discusión, porque simplemente habré escrito una tontería.

No aspiro a conectar con alguien cuando evidencio debilidades, aunque a veces no puedo evitar sentir ese deseo. Pero también pienso que el tema que he tocado no es para nada extravagante, al contrario, es sumamente convencional. Tanto como el que trata de la conveniencia o no de tener relaciones con los amigos (como han dicho Mar y A Raíña) o, justo al revés, de tenerlas con los enemigos. Sobre estos últimos, creo ser objetivo al decir que hay una vinculación cultural entre sexo y violencia (entre sexo y muerte) que ofrece infinidad de ejemplos.

Esta vinculación es verdaderamente la génesis de mi reflexión, el origen de mi rara perplejidad. Se trata de un hecho que afecta al objeto de discusión, y no al sujeto que reflexiona. Porque si de verdad se supone que hay un problema en el sujeto que reflexiona, es decir, algún trauma o irracional enrocamiento, la discusión no podría continuar.

Entiendo, por último, que la distancia entre los comentarios de Mar y A Raíña por un lado, y O Pastor y Aliada por otro, se deben a que los segundos habéis introducido elementos de juicio ajenos al post propiamente dicho, comprensibles desde nuestra relación personal. Estos elementos, aunque son perfectamente válidos, me han abrumado un poco porque sobrepasan lo que, en mi intención consciente, quería decir con el post.

Un abrazo a todos.

O pastor eléctrico dixo...

Non pretendía ofender ou abrumar. O meu comentario baséase no que vexo no post (aínda que poda ter influxo de elementos externos).
Dito isto prefiro non dicir nada máis porque penso que non entendiches o que eu quería dicir ou eu non entendín o que querías dicir ti.
Cando eu fixen este comentario non era un ataque a túa persoa, senón ao que vexo exposto neste post.

Aliada Entrópica dixo...

Eu non falei de traumas ou problemas no suxeito. Penso que unha afirmación como a que fas no post e bastante suxectiva e susceptible de esta polémica. Non me basei para comentalo en nada persoal. Lembra que eu non estiven nesa discusión. Baseéime no texto: "muchas de las que entran en nuestra cama cama son efímeras" e despois "Ésta debe de ser la razón por la que existe quien prefiere antes lo siniestro". Foi precisamente esta relación o que me suscitou o "terror" que dicía. Unha cousa é que haxa quen utilice o sexo e a violencia indistintamente como expresión do seu odio e outra que iso teña unha relación biunívoca coa xente que concibe o sexo sanamente pero sen vinculacións afectivas. Referíame a que neste segundo caso -o san, por chamarlle dalgún xeito- vexo que o problema -sen o factor violencia ou suxeitoviolento- está nos dous participantes e o "obxecto-rexeitamento" pode deberse máis ben a disferentes expectativas. Non pretendía tocar o persoal e moito menos abrumarte.
Un abrazo

Agurdión dixo...

Meus amigos: sinto ter dado unha impresión ofendida; en absoluto me gustaría que vos sintades reprendidos coa miña resposta. Tan só quería contraargumentar, pero coido que non o fixen ben. Gustaríame responder mañá con calma. Espéranme agora para tomar unha cervexa. Apertas fortes.

Raíña Vermella dixo...
Este comentario foi eliminado polo autor.
A Raíña Vermella dixo...

Dame algo de medo terciar no debate, que se pon do mais profundo, sobre todo despois de deixar un primeiro comentario un pouco frívolo.
Coido que, se Agurdión o único que fai é constatar un feito, que para algunhas persoas o seu compañeiro (ocasioal) de cama pode ser obxecto de sentimentos de desprezo, a resposta debera ser: si, iso ocorre. Se entramos no debate sobre por que ocorre, eu teño a miña persoal aproximación, que se refire, coma case sempre, aos roles sexuais.
Tradicionalmente, unha conquista sexual para un home era vista como un triunfo, pero para unha muller era unha mancha na súa honra. Polo tanto, nos homes aparecía esa ambigüidade, esa disonancia, de "mulleres para casar e mulleres para pasar o rato". É dicir, buscabas sexo fácil cun tipo de muller ao que desprezabas, pero respectabas ás que non accedían aos teus requerimentos. Por parte das mulleres, podía existir o arrepentimento ou o rancor cara o que as "seducía".
Coido que o tema do que falamos ven dos restos atávicos desa dobre moral. Por que hoxe por hoxe, cando xa nada disto ten vixencia, hai persoas que continúan ancoradas nese tipo de sentimentos, no canto de contemplar o sexo como o que é, un intercambio entre dúas (ou mais) persoas de mutuo acordo, sería obxecto de psicoanálises mais profundas.
Bicos vermellos

Agurdión dixo...

Despues de darle algunas vueltas, creo entender el principal problema que presenta el post, y por tanto el principal factor de extrañamiento. A Raíña plantea si sólo constato un hecho o si, más allá, me pregunto por sus causas. Bien, lo cierto es que la redacción indica que hago lo segundo, y eso ocurre en el salto del primer al segundo párrafo: "Ésta debe de ser la razón por la que...". Entonces me pregunto, ¿es nuestra capacidad de tener sexo sin afecto la que da pie a que muchas personas se sientan atraídas por seres crueles y violentos? En términos lógicos, no. En ese punto hay un salto que no supe argumentar, y que por tanto es ilegítimo. Por eso me parece adecuada la observación de Aliada: "unha cousa é que haxa quen utilice o sexo e a violencia indistintamente como expresión do seu odio e outra que iso teña unha relación biunívoca coa xente que concibe o sexo sanamente pero sen vinculacións afectivas". El asunto entonces es que yo debería argumentar ahora por qué doy ese salto o, por el contrario, reconocer que hay un error en la lógica expuesta. Prefiero, si os parece bien, optar por lo segundo, porque no lo tengo muy claro; creo que fui impulsivo al dar el salto, y ahora no tengo mucho ánimo para llegar a mayores profundidades.

De todas formas, me parece que la explicación de los roles sexuales que propone A raíña es una hipótesis mucho más sólida. Sin duda en los humanos el sexo no es un hecho meramente biológico, sino que está imbricado en la relación social, posee un factor cultural que es, en consecuencia, mutable. Por tanto, el sexo en los humanos podría ser de multitud de maneras distintas a la que conocemos. Así que no funciona el describirlo como un acontecimiento uniforme. Pero, como en todo, a veces es difícil no extraer reglas universales de la experiencia particular o de los usos puntuales de una determinada época.

Abrazos.

Publicar un comentario